Wij kwamen ertoe te geloven dat we met hulp weer geestelijk gezond konden worden.

Ik kan het me nog goed herinneren, die keer dat ik een nieuwe manier van vrijheid voelde. Het was in het eerste jaar als zzp’er. Ik was met de auto onderweg naar een afspraak en ik ineens drong het tot me door. Het was midden op een doordeweekse dag…en ik zat in de auto. Niet op een kantoor, met de ramen dicht en de airco aan. Nee, in de auto, te genieten van de muziek en de zon, met de ramen omlaag. Zomaar, omdat het kon. Omdat IK dat zo gepland en gekozen had. En toen voelde ik het, een ultiem geluksmoment: de ervaring van echte vrijheid.

Tijdens het eerste jaar eigen baas zijn genoot ik met volle teugen van de dagen die ik aan mijn onderneming kon besteden. In dat eerste jaar werkte ik parttime en dat maakte het verschil extra duidelijk zichtbaar. Twee dagen in de week zat ik werknemer te spelen op kantoor van de baas, en de andere dagen genoot ik met volle teugen van het leven. Ik maakte diverse foto’s voor op social media van een heerlijke lunch in de zon tot en met de zoetste koffie’s bij Starbucks. Het #zzp-leven.

Tijdens het schrijven van dit blog kijk ik even terug op mijn twitter-tijdlijn en zie ik terug hoeveel verschillende dingen ik gedaan heb in die eerste jaren als zzp’er. Naast de foto’s over het zzp-leven zie ik ook veel pogingen tot succesvol netwerken. Het zzp-leven kent dan veel vrijheid, maar het wil niet zeggen dat je ook ‘vrij’ hebt.
Afgelopen week gaf ik een privé-training Moneybird aan een startende ondernemer en kwamen we al pratend tot dezelfde conclusie: wanneer je parttime werkt, denken je collega-medewerkers altijd dat je vrij bent op de dagen dat je niet bij hun op kantoor zit. En met vrij bedoelen zij niet de vrijheid die ik omschrijf hierboven. Nee, ze bedoelen verlof. Maar niets is minder waar.

Er wordt gezegd dat je als ondernemer altijd aan het werk bent, zelfs onder de douche. En dat kan ik beamen. Zeker in die eerste jaren had ik het gevoel van alles te moeten: opdrachten binnen halen, met nieuwe ideeën komen, producten en diensten bedenken, content delen en vooral ook heel veel netwerken. Ik ging diverse keren naar verschillende bijeenkomsten, oa Open Coffee, Ladies Event, Arnhem in Bedrijf, Master Editions, Exact Live, Twoertocht, zakelijke borrels en deed mee aan seminars en workshops. Connecten stond bovenaan de prioriteitenlijst en ik ging overal naartoe. Zelfs het werken op flexplekken probeerde ik vaak uit, in de hoop te voldoen aan alle verplichtingen van een ondernemer om nieuwe mensen te leren kennen.

Naast het gevoel dat het moest (‘het hoort zo’), hoopte ik ook op gouden tips. Tenslotte was iedereen startende ondernemer geweest, dus hadden ‘zij’ genoeg ervaring om met mij te delen. Wat moest ik weten om een succesvol ondernemer te worden? Welk advies kon ik mee naar huis nemen waardoor mijn bedrijf zou gaan groeien en bloeien? Ik was nieuwsgierig, gretig en hoopvol.
Het bracht me een diversiteit aan gevoelens. Soms was ik teleurgesteld en soms zat ik vol inspiratie. Soms was ik boos en voelde ik weerstand, en soms ging de creativiteit harder stromen.

Ik kreeg verschillende tips en adviezen. Enkele fijn, sommige nietszeggend (in mijn ogen) en veel die me ergerde. Waar ik het me het meest aan gestoord heb, was wanneer ik eerst de vraag kreeg: wat doe je? Of nog veel erger: wat ben je? Ik had daar niet een pasklaar antwoord op. Ik was nog zoekende en bovendien deed ik iets waar niet echt een naam voor was in die tijd. Niet dat ik had kunnen vinden in ieder geval. Dus dreunde ik de zin op uit mijn ondernemersplan: het ondersteunen van ondernemers bij de geautomatiseerde administratie en digitale marketing. Vandaag zou ik dat VA (virtual assistant) noemen, maar toen had ik geen idee. Standaard kwam daar van gedreven ondernemers als antwoord op dat dit veel te breed was, dat ik mijn doelgroep moest bepalen, dat ik een richting moest kiezen, dat ik één duidelijk weg moest vinden, want anders… Tja, want anders? Was ik verloren?

Mijn reactie was opstandig, boos soms, maar ik nam het óók serieus en ik probeerde dwangmatig actie te ondernemen. Inwendig wist ik dat deze manier van werken niet bij mij past, maar tegelijkertijd was ik ook onzeker en fragiel. Ik was nog niet voldoende gegroeid om opgewassen te zijn tegen deze goed bedoelde adviezen. Nu later erop terugkijkend hadden ze gelijk hoor, laat ik daar duidelijk over zijn. Mijn bedrijf heeft pas echt een flinke groei meegemaakt ná het kiezen van een duidelijke richting, maar…ik heb ook de nodige tijd nodig gehad om daar te komen. Noodzakelijke tijd en ruimte om een weg te kunnen vormen waar ik mijn ’spark joy’ vind.

Vooral die nietszeggende tips blijken achteraf het meeste waard te zijn geweest. Geef het tijd. Je vindt vanzelf je weg. Als je erin gelooft, komt het goed. Het is allemaal waar! De events waar de meeste ruimte was voor persoonlijke groei, kwam ik het meest happy van terug. Daar vond ik de vrijheid om mezelf te mogen zijn ipv die dwang tot het bedenken van een ‘wat ben ik’.
Ik zag dit toen niet, of niet helder in ieder geval. En dat was logisch. Ik was nog zo gewend om in een hokje te moeten passen, dat ik krampachtig probeerde om een nieuw hokje te vinden. De sprong van de machteloosheid, die ik erkende bij stap 1, naar het toegeven van het vast zitten in dwangmatig gedrag, bleek groot. Ik maakte dezelfde ‘fouten’ en verwachte een andere uitkomst.

Ik heb enkele jaren geworsteld met dit dilemma met aan de ene kant vinden dat je van alles moet en daar tegenover die aanlokkelijke vrijheid voelen, waardoor alles mogelijk lijkt te zijn. Van nature ben ik spontaan, maar daardoor was ik ook gaan geloven dat ik raar ben. Afwijkend, niet passend in een groep en daardoor vaak alleen. Om te overleven was ik me gaan aanpassen en was ik doorgeslagen in het onder controle houden van…nou ja, zo’n beetje alles. Superhandig in mijn vak, maar ook beknellend voor mijn persoonlijkheid. Loslaten was iets wat ik moest leren.

Ondernemen is ook kwetsbaar durven zijn en hulp zoeken is normaal. Het is noodzakelijk om te kunnen groeien. Ergens vond ik heel mooi geschreven: stap 2 is een proces, geen gebeurtenis. We groeien geleidelijk. Dat wil niet zeggen dat we gewoon maar achterover moeten gaan zitten en wachten totdat we vanzelf gaan groeien; we kunnen het op weg helpen.

Naarmate ik mijn weg als ondernemer vervolgde, kwam ik diverse hulp tegen. Inmiddels heb ik geleerd dat alle hulp welkom is, maar dat ík kies welke hulp bij mij past. Welke tips en adviezen ik volg en welke niet. Op deze manier is de hulp die ik krijg steeds passender en waardevoller. En degene die ik niet volg, zijn niet per se slecht. Ze passen alleen niet bij mij.
Ik heb ervaren dat dicht bij mezelf blijven en verwachtingen loslaten, mij helpt in mijn creativiteit en groei. Door mijn verhaal te delen hoop ik kracht en steun te geven aan die ondernemers die hier (nog) mee worstelen.

Ik ben klaar voor stap 3, daarover de volgende keer meer.

Lees ook “Groeien in bedrijf – stap 1”